Kryzys wywołuje poważne zakłócenie równowagi psychicznej człowieka i zaburza jego działanie, dlatego każda osoba przeżywająca kryzys wymaga pomocy. Najczęściej korzysta wówczas ze wsparcia osób bliskich: rodziny, przyjaciół czy też grup samopomocy. Osoby pozbawione naturalnego systemu wsparcia, po przeżyciach szczególnie drastycznych doświadczeń, których dezorganizacja psychiczna, wywołana krytycznym wydarzeniem, osiągnęła ostrą fazę, powinny zostać objęte profesjonalną interwencją kryzysową.

 

Interwencję kryzysową rozumiemy jako metodę systemowego, interdyscyplinarnego, wielowątkowego oddziaływania na osobę w kryzysie, dostarczającą wszechstronnego wsparcia i wielostronnej pomocy: psychologicznej, materialno - bytowej, prawnej, społecznej, medycznej, informacyjnej i innej.

 

Celem interwencji kryzysowej jest spowodowanie odzyskania, przez osobę w kryzysie, zdolności jego samodzielnego pokonania (złagodzenie objawów reakcji kryzysowej, przywrócenie równowagi psychicznej, zapobieżenie przejściu ostrego kryzysu w stan chroniczny, przywrócenie umiejętności samodzielnego radzenia sobie).

Charakterystyczne dla interwencji kryzysowej jest:

- udzielanie pomocy jak najszybciej po wydarzeniu kryzysowym
- intensywność kontaktów
- elastyczność oddziaływań
- mobilizowanie naturalnego systemu wsparcia
- kompleksowa odpowiedź na potrzeby osoby w kryzysie

Oprócz bieżącej, bezpośredniej pomocy w kryzysie, działalność interwencyjna stawiać sobie może cele prewencyjne: ukierunkowywanie aktywności społecznej na rzecz podnoszenia zdrowia - szczególnie psychicznego - i warunków życiowych społeczności, promowanie zmian systemowych respektujących prawa człowieka oraz dążenie do zapewnienia godności i samo szacunku ofiarom przemocy i agresji, nietolerancji, zapobieganie wykluczeniu społecznemu.

 

źródło: patrz "literatura"