W teorii kryzysu podstawowym założeniem jest zasada homeostazy (równowagi) i potrzeba jej zachowania w systemie, w którym żyje człowiek

 

Kryzys rozumiemy jako przejściowy stan nierównowagi wewnętrznej, wywołany przez krytyczne wydarzenie lub wydarzenia życiowe, wymagający istotnych zmian i rozstrzygnięć, ograniczony w czasie.

 

Krytyczne wydarzenia życiowe wyodrębniają się z biegu wydarzeń, są emocjonalnie znaczące, wymuszają zmianę w dotychczasowym funkcjonowaniu, mogą mieć zabarwienie emocjonalne pozytywne (np. ślub, urodzenie dziecka) i negatywne (np. zdrada, śmierć bliskiej osoby), wymuszają zmiany w dotychczasowym funkcjonowaniu osoby w rodzinie, życiu społecznym, w stosunku do świata i własnej osoby. Szczególnym obciążeniem dla równowagi psychicznej jest duża liczba wydarzeń krytycznych, zagęszczenie w czasie oraz ich negatywna ocena.

 

Ludzie w kryzysie są osobami normalnymi, nawet jeśli są w stanie lęku i napięcia. Kryzys jest reakcją człowieka zdrowego na trudną sytuację, w której dotychczasowe sposoby rozwiązywania problemów stały się niewystarczające.

 

Doświadczenie kryzysu jest potencjalnie dwuwartościowe. Może być ryzykiem zaburzeń, ale również szansą na wzbogacenie życia. Kryzys jest przeżyciem, które stwarza okazję do podejmowania nowych wyborów, poszukiwania nowych sposobów działania. Tym, co decyduje o wartości doświadczenia, jest sens, jaki nadaje mu jednostka...

 

źródło: patrz "literatura"